یگانه خورشید ایران‏زمین...

روبروی گنبد طلایی رنگ امام رضا که می‏ایستی، ناخودآگاه، دلت مانند کبوتران پر می‏کشد، به گرد حرم می‏چرخد و بال‏هایش را به پنجره فولاد گره می‏زند!

دلت شفا می‏خواهد، هربار که شفا گرفته، در تمام وجودت صدای نقاره‏خانه‏ی دلت را شنیده‏ای، و این‏بار نیز دلت هوای آن صدا را کرده!

دلت جواز کربلا می‏خواهد، همه می‏گویند اداره‏ای که جواز عبورش را امضا می‏کند، همین‏جاست! مدیر این بارگاه با قرعه‏کشی دل‏های عاشق، جواز عبور امضا می‏کند! هر که عاشق‏تر، در اولویت!

این‏بار، نیز اگر با دل عاشق آمده‏ای، دست ادب بر سینه بگذار و سلامی بده! یعنی در حقیقت پاسخ سلامی بده، چرا که اگر اذن سلام کردن پیدا کرده‏ای، خود گواهی است بر این که قبلا به تو سلام داده شده!

فرقی نمی‏کند با چه دلی آمده باشی، کافیست کمی عاشق باشد! و عشق پاکی را لبیک گفته باشد! در این بارگاه گناه‏کار کنار بی‏گناه قدم می‏زند و همه اذن دخول دارند! اذن دخول را که خوانده‏ای؟!

در پایانش به خدا می‏گویی، با من آن‏طور رفتار کن که تو شایسته‏ی آنی! پس دیگر به گناه دل نیست! اما هرچه دلت از بار گناه سبک‏تر باشد کبوتر دلت راحت‏تر پر می‏کشد و به گرد حرم می‏چرخد.

دلت را صاف کن، دستانت را به نشانه‏ی ادب بر سینه بگذار، چشمانت را بر روی پلیدی‏ها ببند و بر پاکی‏ها باز کن! قدم‏هایت را آهسته‏تر بردار، چرا که نکند بال ملائک آسیبی ببیند! و با تمام اعضا و جوارحت سلام بده!

سلام بر اولین آسمان وجود، بعد از هفت آسمان عشق!

سلام بر مولای غریبی که نشانه‏ی غربتش این است که همیشه یار غریبان بوده است!

سلام بر خورشید ایران زمین، که اگر او نبود سرزمینم، خاموش و تاریک بود!

سلام بر همه‏ی خوبی‏ها، سلام بر آقا امام رضا (ع).

                           میلاد امام رضا (ع) بر همه‏ی دوستداران حضرتش مبارک باد.

صندلی شماره‏ی چهل و چهار...

‏‏اگر کمی وقت بگذارید و در میان وبلاگ‏های مختلف چرخی بزنید، می‏بینید که اکثر وبلاگ‏هایی که نویسندگان آن از بانوان محترمه می‏باشند نسبت به مسائلی که کشور، یا بعضاً جهان را تحت تأثیر قرار می‏دهد، بی‏توجهند!
نمی‏دانم چرا؟! ولی این‏که می‏گویند: زن‏ها نسبت به اتفاقات دور و بر خود بی‏تفاوت‏اند! هر چند در بعضی مواقع درست است، ولی حس خوبی به من نمی‏دهد! دوست دارم از این قاعده مستثنا باشم؛ نه به خاطر خودم، بلکه برای این‏که ثابت کنم این حرف همیشه هم آن‏قدر که می‏گویند، درست نیست!

بگذریم، حرف‏هایی که گفتم، بیشتر مقدمه‏ای بود تا راحت‏تر حرفم را بزنم!

دیروز به نظر روز جالبی می‏آمد! در هر گوشه‏ای از جهان مثل هر روز خبری بود، و هر گوشه‏ای درگیر رویدادی بود که پس‏لرزه‏های آن فقط همان منطقه را تحت تأثیر قرار نمی‏داد!
ولی اتفاق مهمی که تقریباً همه‏ی جهان را در سکوت نتیجه‏اش نشانده بود، انتخابات پرهزینه‏ی ریاست‏جمهوری آمریکا، پس از چندین ماه تبلیغات فشرده بود و این بار بیشتر از دوره‏های قبل، مردم آمریکا رفته بودند تا با رأی خود، سیاهی و یا سپیدی چهره‏ی رئیس‏جمهورشان را رقم بزنند! و طبق آخرین آمار اعلام شده، مردم، سیاهی چهره‏ی رئیس‏جمهور را بر سفیدی‏اش ترجیح دادند، و این بار باراک اوبامای 47 ساله وارد کاخ سفید شد و بر روی صندلی شماره‏ی چهل و چهار نشست!
در حقیقت، مردم آمریکا، به شعار انتخاباتی « change we need » او رأی دادند! چرا که از وضع موجود  و مواضع بوش، به‏شدت به ستوه آمده بودند.
ولی نکته‏ای که هست این است که؛ چه مک کین و چه اوباما، هیچکدام فرقی نمی‏کنند، هر دو یک استراتژی و هدف را دنبال می‏کردند و می‏کنند، فقط تُن صدا و رنگ چهره‏ها، بعضی چشم‏ها را برای دیدن واقعیت کور کرده‏است!
مشکل اصلی ما صهیونیست و تفکرات یهودیان صهیون بوده و هست! و متأسفانه هر دو نامزد انتخاباتی آمریکا، تفکراتی صهیون‏پسندانه دارند، فقط با این تفاوت که شدت بروز تفکرات در دو نامزد انتخاباتی به خاطر اختلاف در حزب آن‏ها، متفاوت بود. یکی با نرمش ظاهری بیشتر ولی شدت باطنی بیشتر، و دیگری در ظاهر و باطن با شدت به بیان تفکرات خود پرداختند!
نتیجه‏ی این انتخابات، هیچ سود و منفعتی برای ما ایرانیان ندارد و نخواهد داشت!
و ما در برابر همه‏ی این حکومت‏های دست‏نشانده‏ی بشرهای پر از بی‏عدالتی، فقط انتظار مصلح کل و منجی عالم بشریت را می‏کشیم.

به امید ظهورش...

بالا را نگاه کنید و لبخند بزنید...!

دیشب رفته بودم آتلیه!

همه می‏گفتند، بهترین دوربین ها را داره و بهترین عکاس دنیا عکس می‏گیره، عکاسی از ناب‏ترین لحظه های عمر شما، ظهور در همان لحظه!

همه می گفتند، همیشه، چه بخواهی و چه نخواهی، ازت عکس می‏گیره، ولی اگر دوست نداشته باشی عکس ها را برات پست نمی‏کنه!

همه می‏گفتند، بیشتر وقت‏ها دوربین مخفی‏اش روشنه، ولی ممکنه از اون دوربین مخفی‏ها باشه که آخرش لبخند نداره! ممکن هم هست لبخند ابدی روی لبات بشونه!
ولی دیشب دوربین مخفی نبود، فلش می‏زد، فلشی که تمام پهنای آسمون را روشن می‏کرد.

همه می‏گفتند رایگان عکس می‏گیره. اولش تعجب کردم، عکاسی با این همه امکانات و رایگان؟! ولی بعد فهمیدم عکاسش خیلی مهربونه، برای اجر و مزد کار نمی‏کنه، فقط مودة‏ فی ‏القربی می‏خواد!

همه می‏گفتند، از افکت عکاسی پشت سر هم برای عکس گرفتن استفاده می‏کنه! یعنی توی هر ثانیه، چندین عکس!
اینجوری خیلی باید حواسم جمع باشه، نکنه یه موقع جلوی دوربین شکلک در بیارم، ولی من دیشب یه جایی حواسم نبود، یکی دوتا از عکسام خراب شد! ولی همه می‏گویند، عکاسش ستارالعیوبه!

حالا دیگه من هم با همه می‏گویم، خدا خیلی مهربونه... .

ته‏نوشت: دیشب وقتی آسمون رعد و برق می‏زد، ناخودآگاه این جمله به ذهنم خطور کرد:
از خدا به ساکنین زمین؛
موضوع: اطلاع رسانی؛
بدینوسیله به اطلاع می‏رساند که شما در تمام این سال‏ها در جلوی دوربین مخفی بوده‏اید!
بالا را نگاه کنید و لبخند بزنید...!
                                                                       

قدر عافیت کسی داند که به مصیبتی گرفتار آید!

امروز چند ساعتی به عنوان همراه بیمار در بیمارستان بودم.

چه صحنه‏هایی که دیدم و چه لحظه‏هایی را به خاطر آوردم که یاد خدا را فراموش
کرده بودم!

پیرمردی که از خرافات زنش می‏گفت، و دردی که با وجود دامن زدن به همه‏ی آن
خرافات هنوز می‏کشید!

بچه‏ای که از دردِ سر، می‏نالید و از درد آمپول فریاد می‏کشید!

مادری که به همراه فرزندانش در آتش سوخته بود و از آْن صورت زیبای چند روز پیش،
فقط یک پوست ملتهب دیده می‏شد!

زنی که فرزند معلولش را در آغوش گرفته بود و همه متعجب بودند، از اینکه او چرا
اینجاست؟!

مردی که از پول زیادش می‏گفت و از مرضی که با وجود همه‏ی آن پول‏ها، هنوز درمان
نیافته بود!
...

مرا ببخشید، نمی‏خواستم اینقدر تلخ حرف بزنم!

فقط می‏خواستم بگویم؛

خدایا، صدها هزار مرتبه تو را شکر که به من چشمانی سالم عطا کردی، تا این حقایق
را ببینم؛

خدایا، صدها هزار مرتبه تو را شکر که به من گوش‏هایی سالم عطا کردی، تا در میان
هزاران صدایی که در طول روز می‏شنوم، صدای ناله‏ی دردمندان را نیز بشنوم!

خدایا، صدها هزار مرتبه تو را شکر که به من زبانی سالم عطا کردی تا بتوانم این
حقایق را بیان کنم!

خدایا، صدها هزار مرتبه تو را شکر که به من دستانی سالم عطا کردی تا بتوانم این
حقایق را بنویسم...

و اصلاً، خدایا تو را صدها هزار مرتبه شکر که به من تنی سالم عطا کردی تا با
دیدن بیماری‏ها، قدر عافیت را ذره‏ای و حتی برای لحظه‏ای بدانم!

نامه ای به پدر جانبازم...

این نامه را برای شرکت در مسابقه ی نامه ای به پدر جانبازم نوشتم، و شکر خدا در این جشنواره رتبه آورد.