اپیزود نامه

پرده‏ی اول:

اپیزود اول:
ظهر تاسوعا، روبروی کنسولگری روسیه، راهپیمایی دانشجویان برای دفاع از مردم غزه در راستای اهداف قیام عاشورا؛

می‏میریم، می‏جنگیم، ذلت نمی‏پذیریم؛
بالدم،بالروح، نفدیک یا غزه؛
دخیل یا ابالفضل، دخیل یا ابالفضل... .

زیرنویس: یا حسین، با خون و جانمان برای تحقق آرمان‏های تو می‏جنگیم و فریاد می‏زنیم هیهات من الذلة... .

اپیزود دوم:
مسجد پامنار، شب عاشورا، ‏دسته‏ی سینه‏زنی دیوانگان شه کربلا؛

حسین جان یا حسین، حسین جان یا حسین...
.
.
دم در روضه می‏دن عدس‏پلو ... آقاجون دسته تو بردارُ برو ... .

زیرنویس: مولا (ع)، ذره ذره‏ی وجودم به فدای یک نیم‏نگات!

اپیزود سوم:
ظهر عاشورا، میدان امام، قافله‏ی عزای رزمندگان اسلام؛

شعار زنان است بر لب، که اسوه‏ی ماست زینب، و سینه‏زنی هر شب، عبادت مردانِ ماست...
.
.
کِی می‏رسه از ره، مسافر راه خدا، شکسته دلامون، این المعز الاولیاء؟!
.
در این دنیا شیعه دل‏تنگه، ندای حق پاسخش سنگه... .

زیرنویس: در انتظار ظهوریم و بس. تک‏تک ذرات بدنمان نوای ظهور را زمرمه می‏کند! چرا که این الطالب بدم المقتول بکربلاء...؟!

اپیزود چهارم:
مجتمع پارک، روضه‏ی شام غریبان؛

مستر حسینُ کشتن!، ای وای چی کارش کردن... ؟!

زیرنویس: فرق نمی‏کنه چه شکلی‏ام، جانم فدای تو حسین...!

پایان پرده‏ی اول.

پرده‏ی دوم:

اپیزود اول و آخر:

این حسین کیست که عالم همه دیوانه‏ی اوست؟!!!
.
.
.

این پرده پایان ندارد!

چرا دیگر نمی‏خندد....

آه،‏خدایا ،‏خیمه ها را چه شده؟!

چرا دیگر نمی‏خندد ،‏علی اصغر ؟!

تمام دل‏خوشی بابا، گشته پرپر!!!

ته. نوشت: می‏گویند شیعه‏ی واقعی اون کسی است، که اگر سه بار جلوش گفتی یا حسین، گریه‏اش بگیرد.
پس سه بار بگو یا حسین و زنگار دلت را پاک کن!

محرم آمد با بیرق‏های برافراشته‏ی هیهات منا الذله...

ح: حریت و آزادگی، در رگ و خون همه‏ی مسلمانان حسینی موج می‏زند. و مسلمانی که با فرهنگ حسینی آشناست، برای از بین بردن یزید! از جان و مال و فرزندان و خانواده‏اش می‏گذرد!

س: سلام بر خون پاک شهیدان حر و آزاده، چه در کربلا، چه در خرمشهر، چه در جنوب لبنان و بیروت، چه در نوار غزه! فرقی نمی‏کند، به همه‏ی کسانی که برای نابودی یزید زمانشان مقاومت و مبارزه کردند و می‏کنند، سلام و درود!

ی: یگانه خدای توانا، تنها پشت و پناه و حامی حسینیان هر زمان!

ن: نوش جانتان باد! گوارای وجودتان باد! نوشیدن بهترین شربت‏های بهشتی، نوشیدن لعل لب عزیزترین بنده‏های خدا...

ته.نوشت: امروز حسین (ع) خیمه‏ها را در کرب و بلا بنا می‏کند! در این صحرا ده روز می‏خواهد زندگی کند و قربانی بدهد!
گوش بده! می‏شنوی؟! آری این حسین و اولاد و اصحاب حسین‏اند که برای رسیدن به خدا لحظه‏شماری می‏کنند! خوش به سعادتشان! چند پله‏ای بیشتر نمانده! کمتر از ده پله!

ته‏تر.نوشت: این ایام تسلیت. در این روزها، دعا برای پیروزی دوباره‏ی خون بر شمشیر، بهترین دعا می ‏توناد باشد. این لحظات را از دست ندهیم.

به بهانه‏ی بچه‏ها، حضور در برنامه‏ای به ظاهر شاد.

اولش به اصرار نوادگان عزیز خانواده، یعنی فاطمه و حنانه، راهی شدم.
ولی اعتراف می‏کنم که خودم هم دلم می‏خواست برم! به خاطر اینکه اکثر جمعه‏ها این توفیق ازم سلب شده بود، که بیننده‏ی برنامه‏ی فیتیله باشم!
به همین خاطر یک ساعت زودتر از این‏که برنامه شروع بشه، قبل از این‏که فاطمه و حنانه برسند، راهی محل اجرای برنامه شدم!!! (خرده نگیرید، همون موقع هم جای خوب برای نشستن نبود!)
اولش که تنها بودم، چون هیچ کار دیگه‏ای نداشتم بکنم، رفتم تو کوک مردم!
هر بچه‏ی زیر هفت سالی (بچه‏های زیر هفت سال، بلیط لازم نداشتند) که می‏اومد، هیئتی مشتمل بر پدر و مادر، مادربزرگ و پدربزرگ، خاله ودایی، عمو و عمه، وهمسایه ها و... (البته با کمی اغراق!) اونو همراهی می‏کردند! اول برنامه هم چندتا سرود کودکانه گذاشتند، ولی چون دیدند استقبال بزرگترها بیشتر بوده، سرودهای کودکانه به ترانه‏های ناصر عبداللهی تبدیل شد!!! و جماعت فیتیله‏بینان هم که معطل بودند...!
وقتی عموهای فیتیله‏ای اومدند با چه استقبالی مواجه شدند. (خودمونیما، چقدر عزیز بودند، به قول برادرم،‏ رقاص هم، إ ببخشید، فیتیله‏ای هم نشدیم!)

همون اول برنامه، از بزرگترها قول گرفتند برای اینکه به بچه‏ها خوش بگذره، خودشون را هم‏سن بچه‏ها کنند، یه چندتا روش هم پیشنهاد و اجرا کردند. بزرگترها هم که منتظر بودند یه موقعیتی پیش بیاد تا ...!
اما در تمام طول برنامه، با اینکه قول داده بودم هم‏سن بچه‏ها باشم، نتونستم و چندتا سئوال ذهنم را آزار می‏داد؛
اینکه مگر در دستورات اسلامی ما، یکی از ملاک‏های تشخیص حلال یا حرام بودن موسیقی، کودکان نیستند؟ اگر کودک 4 یا 5 ساله‏ای با موسیقی‏ای رقصش گرفت، آن موسیقی حرام است!
پس با این حساب، برنامه‏ی فیتیله حرام هستش! ولی چرا یه برنامه‏ی شاد محسوب می‏شه؟! چرا اینقدر ازش استقبال می‏شه؟! بین خیلی از مسلمون‏ها؟! اصلاً ملاک شادی در دین ماچیست؟! اینکه چند ساعتی شعر و پایکوبی و کف زدن و... باشه و لحظاتی خنده‏های زودگذر؟! چرا در بین همه‏ی مسلمون‏ها ملاک شادی یکسان نیست؟!

ته.نوشت: سال گذشته، جای دوستان خالی، برای عید غدیر نجف بودیم! شب عید توی حرم امیرالمؤمنین(ع)، کنار ضریح مطهر، همه‏ی عرب‏ها جمع بودند، شعر می‏خواندند و کف و هلهله می‏زدند! و در صحن مطهر هم پایکوبی می‏کردند! چند روز بعد، تصاویر عزاداری محرم در کربلا را که از تلویزیون پخش می‏شد دیدم! چه‏قدر پرشور و عاشقانه عزاداری می‏کردند! مگر آن‏ها مسلمان نیستند، پس چرا شادی‏ها و عزاداری‏هایشان اینقدر با ما تفاوت دارد؟! چرا ما ملاک مشخصی نه برای شادی و نه برای عزاداریمان نداریم؟!