نزدیک‏تر از همه‏ی نزدیکی‏ها

از شر شیطان رانده شده به خدا پناه می‏برم.
... ما از رگ گردن به بندگان نزدیک تریم!  قاف/16
و هر گاه بندگان من، از تو، درباره ی من بپرسند، بگو که من نزدیکم...!  بقره/186

شاید الان دارید در دلتان می‏گویید: خب که چی؟ این آیات را 20 بار بل بیشتر و یا شاید کمتر! تا حالا شنیده‏ایم. دیگه تو وبلاگ نوشتن نداشت و از این حرف‏ها.
درسته! من هم این آیات را ننوشتم که برای چندمین بار دوباره بخوانیم و بگذریم، این‏بار اندکی درنگ و تأمل...!

من هم مثل شما وقتی داشتم برای چندمین بار این آیات را می‏خواندم لحظه‏ای به این فکر فرو رفتم که:
خدا در جایی از قرآن می‏فرماید: من به بندگان خود نزدیکم و در جایی دیگر می‏فرماید: نزدیک تر از رگ گردن...!
خدایا رگ گردن؟ درست شنیدم؟
آخر رگ گردن که به ما نزدیک نیست! درونِ ماست! یعنی خدا درونِ ماست؟!
شاید تا حالا اینقدر عمیق بهش فکر نکرده بودم. ولی هر موقع که حتی برای لحظه‏ای به این موضوع فکر کردم گرما و حس خاصی درون رگ‏هایم احساس کردم. گرما و حس خاصی که همیشه برایم دوست‏داشتنی بوده و هست.

خدایا یعنی آن چیزی که درون رگ‏های من جریان دارد، تو هستی؟!
خدایا اگر موقع گناه کردن هم این یادم باشد، باز هم گناه می‏کنم؟!
خدایا اگر این را یادم باشد، هنگام غرق شدن در روزمرگی‏هایم دیگر احساس تنهایی می‏کنم؟!